12 reacties

• Reactielink vrijdag 17 mei 2013 07:29 Geplaatst door karin r.

  De vraag is wat de kinderen ervan vinden. Ik vraag het mijn cadeaukind als ik een foto wil plaatsen omdat ik het leuk vind maar soms schudt zij haar hoofd. En vooral met ouder worden vind ik dat je het moet vragen. Kinderen vragen er namelijk zelf niet om overal rond te zwerven online. Laatst had een trotse vader op FB een foto geplaatst van zijn dochter die voor het eerst op het potje zat. Een nette foto overigens, maar ik vroeg aan hem of zij dit wel zo leuk zal vinden, straks. Ooit.
  Verder begrijp ik ook niet wat er zo social is als je je accounts alleen zakelijk inzet. Ik krijg steeds meer de sch*** aan dit soort accounts en merk dat ik ze steeds minder volg.

  Rapporteren
• Reactielink vrijdag 17 mei 2013 08:04 Geplaatst door Anna-Maria @puur

  Fantastisch filmpje... de smeekbede die totaal langs broer heen gaat.
  
  Ik zeg: sociaal is álles. Een mens aan het werk en de mens privé.
  
  Een van mijn lievelingsidolen om te volgen blijft Sanne Walvisch omdat ze geen grens trekt tussen werk en privé...en dat maakt het plaatje van haar passie/ ambacht compleet.
  
  Dus...
  Hier thuis lost het probleem vanzelf op nu grit zelf los gaat op internet. Vooral jongste maakt prachtige instagrams...waarvan soms hele gênante van zijn moeder in badpak. Omgekeerde wereld dus.

  Rapporteren
• Reactielink vrijdag 17 mei 2013 08:23 Geplaatst door SanneW

  Grappig, want ik deel zelf juist wel privé op social media. Waaronder foto's van mijn 2 mooiste projecten ooit; mijn kinderen. Zij vormen een wezenlijk onderdeel van wie ik ben. Net als verhalen zoals ik heb gedeeld op Mijn Moment en voor mijzelf wil ik graag dat het plaatje dat ik online afgeef eerlijk, authentiek en compleet is. Los daarvan hoop ik zo te laten zien dat het heel goed kan: als vrouw een carriere combineren met kinderen.
  
  Ons gesprek destijds bevatte dan ook alles behalve een dwingend deeladvies ;-). Wat ik wel adviseer: denk erover na. Trek voor jezelf een lijn. Schrijf je eigen gouden regels op en houdt je daaraan. Want eenmaal echt actief wordt delen zo makkelijk dat je je grenzen snel uit het oig verliest.
  
  En, tenslotte, bedenk: wat ìs eigenlijk prive? Voor de één is dit het gezin, voor de ander politieke opvattingen of meningen over producten en merken.

  Rapporteren
• Reactielink vrijdag 17 mei 2013 10:04 Geplaatst door Agnes

  Naar jezelf blijven luisteren en naar je gezin en wat Sanne zegt: je afvragen wat voor jou prive is lijkt me het belangijkst. En een prachtige scene van de broers!

  Rapporteren
• Reactielink vrijdag 17 mei 2013 10:24 Geplaatst door Marloes

  Mijn zakelijke leven is maar beperkt dus 99% van alles wat ik online gooi is prive...het laat zien wie ik ben. Zodra kinderen mondiger worden trekken ze zelf hun grens en die respecteer ik dan (zei het onder protest) ook ...
  Soms is mijn onderbuik de baas, als die 'niet doen' zegt dan luister ik...zo werkt dat.

  Rapporteren
• Reactielink vrijdag 17 mei 2013 10:55 Geplaatst door Sytske

  Naast een zakelijke presentatie vind ik een glimps van persoonlijke zaken een waardevolle toevoeging. Het geeft een completer en rijker beeld van iemands leven, zakelijk én privé. Zeker aangezien de grenzen daarvan tegenwoordig diffuser worden. Werktijden, werkplekken, wie vriend is of collega.. die zaken lopen soms ook door elkaar.
  De grens bepaal je uiteraard zelf, en in dit geval ook vóor je kinderen. Zoals Karin al zegt, als ze ouder worden zal hun inspraak daarin groter mogen worden.

  Rapporteren
• Reactielink vrijdag 17 mei 2013 10:59 Geplaatst door Henk-Jan Winkeldermaat

  Ik denk dat het een organisch gezinsproces is. Opvoeders hebben per definitie invloed op hoe kinderen zich ontwikkelen, hoe ze gaan denken, wat ze doen en wat ze laten. Dat papa beeldmaker is weten ze, of eigenlijk weten ze niet anders, en dat ze gefotografeerd worden, of gefilmd hoort ook bij hun leven. Dat dat gedeeld wordt op internet weten ze ook. Ze zijn zich niet bewust dat daar gevaar in schuilt, maar daar zit de verantwoordelijkheid van de opvoeders. Als wij daar nadelen in zouden zien, of laat ik het anders formuleren, als wij het nadeel ervan groter achten dan het voordeel zouden we het niet doen. Maar onze keuze is dat we onze kinderen willen behoeden dat ze overal gevaar in gaan zien, wij vinden het delen van foto's van onze kinderen van grotere waarde.
  
  Ik zou het geen probleem vinden als Kiki, Joep of Boris hun beelden verwijderd willen zien. Is wel even een operatie voor de papa, maar ik vermoed dat ze het - net als Monique en ik - wel leuk vinden.
  
  Maar ik heb nog steeds gezonde twijfel.

  Rapporteren
• Reactielink vrijdag 17 mei 2013 12:34 Geplaatst door Sanne

  Altijd blijven twijfelen, dat is je kompas. :-D En ons daarvan mee laten genieten. LIKE!!

  Rapporteren
• Reactielink vrijdag 17 mei 2013 19:53 Geplaatst door Elja

  Je zet me weer aan het denken...waarom doe ik wat ik doe (of niet)?
  
  Ik ben het er helemaal totaal volledig mee eens dat het niet 'social' is als je het alleen als 'zakelijk' ziet.
  
  Maar ik merk steeds vaker dat de grens van mijn 'social' ligt bij andere mensen. Ik zou iedere dag dingen kunnen delen, inzichten, gebeurtenissen, die waardevol kunnen zijn voor anderen. Maar als die inzichten te maken hebben met mensen uit mijn omgeving, kan het toch weer niet. Niet omdat het te herleiden is maar omdat zij het zelf zouden kunnen lezen en ze er geen toestemming voor hebben gegeven. Soms is wat ik wil delen diep persoonlijk maar komt dat vooral door die ander die me geraakt heeft.
  
  Mijn angst rondom het delen van foto's van mijn kinderen komt helemaal voort uit het idee dat er mensen zijn die enge bedoelingen hebben als ze naar die foto's kijken en erger nog, die foto's verzamelen en in een enge-bedoelingen-database zetten. Angst is geen goede raadgever natuurlijk (dat leer ik van jou) maar toch.
  Zoals jij opmerkt ;) verschuiven mijn grenzen maar met mijn kinderen vind ik het lastig.
  
  Oh, wat ik me nog bedenk, een van de redenen om niet altijd maar vrolijke plaatjes van mijn kids te delen is dat ik het soms zo facebookerig vind. We (niemand in het bijzonder, we = wij mensen op social media) delen plaatjes van vakanties en zo en dingen waar we trots op zijn. Maar nooit die momenten dat je je peuter achter het behang wilt plakken, de melk die voor de derde keer die dag om is gegaan, het gezicht van je kind als je je geduld verliest en begint te gillen dat hij nu binnen 3 tellen zijn lego op moet ruimen of anders gooi je het zelf wel weg, etc.etc. etc. Zo ontstaat er een gouden plaatje dat niet overeen komt met de werkelijkheid. Dat is tot daaraan toe maar van die gouden plaatjes gaat ook een druk uit richting anderen om te hebben wat jij hebt en gelukkig te zijn zoals jij gelukkig bent. Althans, zo ervaar ik dat soms op Facebook. Heb ik bij jou helemaal niet, dat facebookerige goudenplaatjesgevoel, maar soms wel bij anderen. Vooral op Facebook :) Daarom heb ik mijn vriendenlijst ook geminimaliseerd, zodat ik rustig kan roepen dat ik de lego in de vuilnisbak heb gegooid omdat ik het helemaal gehad heb met de troep (nou ja...nog niet gedaan hoor, van die lego, maar soms denk ik argggg....!).

  Rapporteren
• Reactielink vrijdag 17 mei 2013 23:22 Geplaatst door jacob jan voerman

  ik denk ook dat het een organisch proces is.
  
  Ik plaats soms iets over Sacha of over de kinderen. heel intieme en kwetsbare dingen. ik laat het ze dan wel zien en vraag of ik het mag plaatsen.

  Rapporteren
• Reactielink zaterdag 18 mei 2013 16:57 Geplaatst door Fabian Spierings

  Persoonlijk in bij mij het enige "afgeschermde" sociale netwerk Facebook, verder zijn al mijn accounts openbaar ook instagram waar ik het merendeel van mijn foto's naar upload.

  Rapporteren
• Reactielink donderdag 30 mei 2013 09:34 Geplaatst door Raoul van Heese

  Mooi thema waarbij alle antwoorden goed zijn. Blijft zeer persoonlijk hoe iemand er in staat en (belangrijk) ik kijk naar hoe mijn omgeving en met name de kinderen er op reageren. Trots, geluk en veel levensplezier zijn mijn drijfveren om te delen. Wie je uit je omgeving er op zet? daar komt niet een éénduidige aanpak uit, het is en blijft maatwerk. De oudste (meisje 8 jaar) vindt het helemaal prima om gekiekt te worden, de jongste (jongen 6 jaar) daarentegen draait zich weg. Non verbaal zegt daarin nog veel meer dan verbaal. Loopt parallel aan de levensfase, de jongste zou zich iets meer mogen profileren, die enthousiasmeer ik een beetje. De oudste vindt haar weg, met haar maak ik het thema 'privacy' met actuele foto's bespreekbaar.

  Rapporteren