Ik weet nog dat ik eind 2004 of begin 2005 bij VPRO’s Noorderlicht een tweeluik documentaire zag over het ‘opraken van onze fossiele energiebronnen’ en het antwoord van waterstof. Ik heb daar ook in een FZ Nieuwsbrief een commentaar over geschreven waarin ik aangaf enorm gedeprimeerd te worden van het eerste deel van de tweeluik: het opraken, maar dat er ook hoop is: waterstof. Jeremy Rifkin was weer de man die aan het woord kwam.
Ik weet nog dat ik eind 2004 of begin 2005 bij VPRO’s Noorderlicht een tweeluik documentaire zag over het ‘opraken van onze fossiele energiebronnen’ en het antwoord van waterstof. Ik heb daar ook in een FZ Nieuwsbrief een commentaar over geschreven waarin ik aangaf enorm gedeprimeerd te worden van het eerste deel van de tweeluik: het opraken, maar dat er ook hoop is: waterstof. Jeremy Rifkin was weer de man die aan het woord kwam. Rifkin kwam jaren eerder al eens op m’n pad (via Hans Mestrum die me in contact bracht met Joe Pine etcetera) met zijn boek ‘The age of access’, waarin hij uitlegt dat het in de toekomst niet meer zal gaan over bezit, maar over toegang… waar ik Martijn Aslander ook vaak over heb horen spreken (die leest ook wel eens een boek).
Anyway. Erik Visser wees me in een tweet op 12 juni (even als favorite opgeslagen) al op dit interview met Rifkin, toen keek ik ‘m ook helemaal uit, en vanavond wees Rob Captijn, mijn grote vriend (toch Rob? :-)), me in een tweet weer naar deze video. Naar het interview waarin Jeremy Rifkin het – zes jaar later – nog steeds heeft over hoe we met duurzame energie onze planeet toch nog zouden kunnen redden, door de number one cause of climate change: buildings, gebouwen, fabrieken die enorm veel energie slurpen en (CO2) uitstoten, om te vormen tot de redders. Door de gebouwen zo om te toveren dat ze energie opvangen (wind, zon, water, grondwarmte etc)… nou ja bekijk daarvoor bovenstaande video. Indrukwekkend en hoopgevend.
In maart 2005 heb ik in het blad waar ik hoofdredacteur van was, FZ, een boekbespreking (zie foto) gepubliceerd over het boek De Waterstofeconomie van Jeremy Rifkin.Toen was Al Gore met zijn film nog niet in beeld. Zonder arrogant te willen overkomen, zo zijn er wel meer zaken waar ik redelijk vroeg mee was, maar waarvan ik het idee kreeg dat maar weinigen het oppikten. (Toch een beetje een lichte frustratie van meer auteurs, filmers, documentairemakers en journalisten, vermoed ik.)
Feit, conclusie en eye-opener voor diegene die hun kop in het zand blijven steken. Goed verhaal en prettig gebracht.