Ik vond dit geen fijne tijd, deze winter. Ik heb veel gehuild, veel voor me uit gestaard, en vond veel maar niks.
Ouder worden maakt me somber en verdrietig. En ik word me steeds bewuster van de kwetsbaarheid van het leven. Net als Monique.
Kiki gaat lezen, Joep is gaan fietsen, na één enkele duw reed-ie al op eigen kracht. En Boris praat in zijn eigen taal (Bumba kijken, Bumba kijken).
We laten goed los, maar we zitten ook vast. We maken ons zorgen, over het werk, het geld, het huis, de toekomst. We maken geen plannen, we hebben wel dromen.
Het is tijd voor de lente.
Als ik wil lopen, ga ik lopen. En ga ik niet meer op de rand van het bed zitten, in de spiegel kijken en achterover ploffen. Gewoon schoenen aantrekken en lopen.
Als ik wil werken, ga ik werken. En ga ik me minder zorgen maken over een lege agenda, maar maak ik wat ik zelf wil maken. En dan zien we wel.
Als ik wil leven, ga ik leven. En ga ik genieten van mijn mooie kinderen en mijn lieve vriendin. Zo moeilijk is dat niet.
Hoewel ik vandaag een dag langer comfortabel bleef hangen in m’n winterdepressie moet het nu echt afgelopen zijn met dat bittere cynisme en apatische geklaag.
Het is tijd voor Zack Arias’ ‘Transform’, om nog één keer te huilen vandaag…
Heerlijk, puur uit het hart, dat raakt. Energie haal je uit de basis van het leven en dat staat dichtbij.. heel dichtbij.
Mooi