Klanten? De andere ouders op Kiki’s school? Onbekende vreemde mensen via Google? Waar ben ik nou eigenlijk zo bang voor? Dat mensen zich van me gaan afwenden? Dat ik niet word geaccepteerd? Dat men mij maar een zieligerd vindt. Waarom schrijf ik niet wat ik wil schrijven, en deel ik niet wat ik het liefst wil delen? Hoewel een aantal mensen al vindt dat ik behoorlijk veel van mezelf en mij persoonlijk op mijn blog laat zien, voelt dat bij mij absoluut niet zo. Het gaat allemaal heel gedoseerd.
Tijdens gesprekken met lieve inspirerende mensen in de zon op de terrassen kom ik vaak tot veel diepere lagen dan hier. Waarom kan dat dan niet ook hier? Omdat niets veilig is op internet? Als ik schrijf heb ik altijd een groepje lezers, vrienden in mijn hoofd aan wie ik mijn blogpostings geef. En dat werkt. Maar er zijn natuurlijk ook zaken waar ik het nooit over heb, waar ik het alleen over heb met Monique en met mensen met wie ik afspreek… en wat me iedere keer opvalt bij de mensen die ik spreek, twee, drie soms vier uur: het klikt altijd als een tierelier en we zijn niet voor niets tot elkaar aangetrokken (letterlijk) om elkaar te moeten ontmoeten.
Mijn leven bestaat op dat vlak uit alleen maar mooie inspirerende ontmoetingen. Iedereen aan wie ik nu denk. In willekeurige volgorde. Jan Willem Alphenaar, Bas Boerman, Anna-Maria Giannattasio, Rob Captijn, Debbie Bernasco, Sanne Windt, Laura Babeliowsky, Marco Derksen, Alain Baars, Richard Kok, Marco Raaphorst, Karin Ramaker, Anne-Kee Deelen…
Ik ben nu 41, is dat een leeftijd waarbij ik langzaam de schillen van me af laat vallen en steeds beter voel wie ik nu werkelijk ben, en wie en wat mij zo heeft gevormd dat ik ben zoals ik nu ben?
Anna-Maria kan er niet tegen als ik schrijf dat ik, jij en eigenlijk iedereen onbeduidende onbelangrijke kleine mieren zijn die zich wel of niet voortplanten in een klein uithoekje van dat kleine huisje in dat kleine wijkje van die stad in dat kleine onbeduidende landje in een wereld vol met 6 miljard mensen die allemaal hun dingetjes doen, hun auto’s, kantoortjes ingaan, aandacht, respect en liefde willen. En wie ben ik dan? Even zo goed helemaal niemand toch? Ja, voor een kleine omgeving beteken ik veel, maar alles buiten die schil is toch zo met z’n eigen mierenwerkelijkheid bezig dat ze niet zal merken als ik even 4 jaar weg bent geweest (ik noem maar wat, als voorbeeld).
Soms zie ik ineens iemand in de stad lopen, die ik al meer dan 25 jaar niet meer heb gezien… ik word bijna gek van de gedachte dat hij en ik die 25 jaar allerlei wegen hebben bewandeld, in eigen kringen, opleidingen, werk en dan ineens zit ik met de familie op een terras en loopt deze jongen van vroeger voorbij. Dat onze paden elkaar precies op dat moment even raakten, om vervolgens weer 25 jaar ergens anders te zijn. En dat dan maal 3 miljard.
Anyway.
Wat ik denk te willen zeggen is dat aandacht voor elkaar bestaat. Maar op zeer kleine schaal, in een kleine kring. De aandacht voor elkaar online lijkt aanwezig te zijn, is er ook wel, maar is ook weer heel snel weg. Ik merk het zelf.
Ik ben bezig met mezelf in een wereld vol met mensen die bezig zijn met zichzelf. Met hun profiel, hun profilering op internet, hun propositie… maar waarom? Wat is de diepere laag om te doen zoals ik doe. Acceptatie? Respect? Erkenning? Wat wil ik nou eigenlijk? Ik wil een lieve grappige vader zijn, een lieve grappige partner, een fijne zoon, een goede broer. Ik wil iemand zijn die iemand anders kan helpen. Ik wil een betere gezondheid, conditie, ik wil me weer vitaal voelen, wil in mijn werk alleen dat doen waar ik veel plezier aan beleef. Ik wil echt heel goed worden in mijn vak, whatever dat ook is.
Maar mijn unieke kracht zit ‘m in mijn geschiedenis. Mijn drive zit in een boek dat ik niet vaak open doe als anderen mee kunnen kijken. Oh god, ik merk dat ik langzamer ga typen. Het is een pijnvolle tijd… en als ik er dan met boeiende mensen over zit te praten, blijkt telkens weer dat deze mensen een soortgelijke geschiedenis hebben. Niemand komt helemaal ongekwetst uit de struggle of life, maar de band die ik met mensen krijg als we op dit level komen te praten is groter dan ik dacht.
Ik heb vanaf mijn twintigste een aantal jaren een wat afwijkende ontwikkeling doorgemaakt. Ik zal er niet te belangrijk over doen, maar ik zat toch wel in de diepe identiteitscrisis, oké daar komt het woord: depressie. Geen toekomstbeeld. Kort samengevat: ik lag op bed, ik lag op bed, ik lag op bed en ik lag op bed. En eigenlijk wilde ik niet meer. Een diep ongelukkige lege verdrietige tijd. Om een of andere reden moest ik diep door de gitzwarte aarde om zonder dat ik het wist en met veel hulp van lieve mensen in die gitzwarte aarde langzaam weer naar boven te klimmen. M’n psychotherapeute verklaarde later dat ik in die ongebruikelijke periode, waarin anderen studeren (wat ik ook deed), lol maken (wat ik al minder deed) en verliefd waren (wat ik tijdelijk was) een enorme transformatie had doorgemaakt. Zo voelde dat inderdaad wel ja. En het moment boven de grond was een mooi moment. Vanaf dat moment wist ik dat ik alles uit het leven zou halen wat er in zit.
Dat moment was een omslagpunt in mijn leven, en belangrijker en positiever: een bonus. Het klinkt zwaarder dan het werkelijk was, maar doordat ik er niet meer had willen zijn, ook niet meer had gedacht dat ik er nog zou zijn, was ik er ineens weer en voelde ik een enorme overlevingskracht, een levenskracht, een energie… en de gedachte dat iedere dag weer een dag is in die extra tijd, in de bonustijd van mijn leven, maakt me enorm krachtig. Het heeft te maken met loslaten, met liefde en verlichting.
In de wetenschap dat dit een van mijn meest kwetsbare postings is, puur geschreven vanuit mijn gevoel, vanuit m’n hart en buik, ben ik toch onzeker genoeg om voor de publicatieknop eerst het verhaal nog eens een paar keer te lezen. Misschien durf ik toch niet.
Afsluiten met m’n favoriete video dan maar…
Bijzonder eigenlijk hoe bang we kunnen zijn om ons zelf te zijn in een wereld waarin materie en imago veel te belangrijk wordt gemaakt, hoe moeilijk we het vinden om te zeggen dat het leven soms gitzwart is, hoe bang we zijn om ons klein te voelen terwijl we groot zijn…..door al die angsten, die kwetsbaarheden zijn we geworden wie we zijn.
Jouw blog geeft mij aan wat het is om mens te zijn, om te groeien, door eerst heel klein te worden. Jouw blog geeft aan wat de echte wereld is: loslaten door te doorleven, liefde leren geven en ontvangen en … leren leven
“Vraag jezelf af wie je bent, wat je wilt, of dit het leven is dat je had willen leiden of dat er delen in jou zijn die je tot nu toe niet geleefd hebt.”
Peter Bieri, filosoof en schrijver van bestsellers als Nachttrein naar Lissabon, over zelfkennis en vrijheid.
Het staat op de homepage van mijn weblog en ik moest direct aan die zin denken toen ik je las.
Ik moest ook denken aan onderstaande, wat ik ooit schreef:
Ons oerbesef dat we maar één zekerheid hebben, namelijk ooit weer dit aardse leven te moeten verlaten, heeft ons tot vreemde wezens gemaakt. We vechten tegen dat moment en we zoeken oplossingen om het zolang mogelijk uit te stellen. We houden onszelf voor de gek, door zo snel mogelijk geld en ambitie te veroveren. We willen allemaal “iets zijn” en dat willen we het liefst bewijzen door middel van status te veroveren. Wat we dan willen zijn, is nog steeds niet volledig en waterdicht onder woorden gebracht en we zoeken het daarom in surrogaat oplossingen: we willen de beste van de klas zijn, de mooiste zijn, de beste baan hebben, de slimste zijn die het snelste geld binnen heeft, de sterkste zijn, de liefste zijn. Ben je iets, dan heb je aanzien, dan kun je je gaan verschuilen voor die godvergeten onzekerheid, dat enge gevoel; de angst om de race tegen de klok.
Negen van de tien feestjes en bijeenkomsten gaan over het werk en de vraag : “wat doe jij nou?” is de favoriete openingsvraag in een gesprek. Maar wat maakt het nou feitelijk uit wat je doet? Gaat het niet eerder om wie je bent, met heel je wezen en wat je daarmee doet?
Aandacht voor elkaar, in welke vorm ook, kortdurend, langdurend; het zijn de fundamenten van ons bestaan. Het besef dat je op een kortdurend moment ALLES kunt zijn voor iemand, ook al voel je jezelf niemand. Bedenk dat jij ooit dingen voor mij hebt gedaan (denk aan mijn doggies ; -) , denk aan die mooie foto’s op de begrafenis van mijn broer) waardoor jij GROOTS voor mij was en dat ook zult blijven! Je weet niet half hoeveel je daarin voor mij betekent hebt. Ik koester dat de rest van mijn leven.
Kwetsbaarheid is onze grootste kracht. De donkere kant in jezelf accepteren, accepteren dat je in feite niks moet, maar dat er onuitputtelijke mogelijkheden zijn en blijven om de lichte kant in jezelf te voeden.
Gebruik je onzekerheid en angst en zet ze in als je beste vriend! Dan schrijf je dus krachtig, zoals je nu hebt gedaan.
Dat mens die je wilt zijn, bén je al.
Dank voor je stuk en de herkenning, HJ!
Als puber sprak ik met mezelf af dat mijn laatste gedachte op deze wereld, in ieder geval niet de spijt zou zijn van “had ik maar”. Van gemiste kansen, ambities, vriendschappen, ervaringen, medemenselijkheid. Die afspraak is sindsdien krachtiger dan welke angst of kwetsbaarheid dan ook.
Ze geeft rust en leidt tot andere prioriteiten. Niet de druk van wat ik “morgen” nog allemaal wil, maar het pakjesavond-gevoel wat er vandaag op het menu staat.
En ja, iedereen krijgt van het leven zo nu en dan een ros voor z’n kop. Niemand ontkomt aan wat blikschade of the occasional asshole onderweg. In de wijze woorden van reclame-icoon Leo Burnett: “when reaching for the stars, sometimes you’ll end up with a hand full of dirt” Het leven is immers geen Efteling. Maar in Godsnaam: LEEF!
Je hebt het KNALLÛH uitgevonden Henk-Jan, dus knal. Met Monique, met je kids, met je familie en vrienden, met je talenten en ambities. Slurp gulzig van het leven en spaar sigarenbandjes. Iedere ervaring is er één en voor je het weet heb je een verzameling om U tegen te zeggen.
Met een vette grijns het licht uit doen is voor mij een prachtige levensdriver. Ik beveel ‘m je van harte aan.
Met zo’n dochter wordt het leven vanzelf een bonus
Mooi, Henk-Jan! Alles in het leven is relatief. Wie de ene dag de liefde van je leven lijkt, is de volgende dag vertrokken. Ik heb het zelf mee mogen maken. Rob en jij zeggen het allebei treffend maar verschillend: doe de dingen die je hart je ingeeft, zodat je nooit ‘had ik maar’ hoeft te zeggen. Ik werk nu voor mezelf en het is soms een zwart gat (“Wat ga ik morgen doen?”), maar het is wél een bewuste keuze. En wat die ontmoetingen betreft: het is alweer veel te lang geleden dat wij elkaar gezien hebben, man! Laten we snel weer eens een biertje drinken. Amsterdam, Arnhem, anywhere!
Heel mooi Henk-Jan. Ik moest gelijk denken aan een van de nummers van Van Dik Hout (Dit is het begin)
http://www.youtube.com/watch?v=iXunU7X4rLw
Hi HJ,
Geraakt. Dat is toch wel wat ik ben na het lezen van deze post. De manier waarop je dit verhaal hebt geschreven, het gevoel en de kwetsbaarheid waarmee je schrijft. Het is voor mij niets dan indrukwekkend. In die zin wil ik je hiervoor ontzettend bedanken. Maar eigenlijk is dat niet het enige. Jou ontmoeten in een tijd waarin ikzelf in een transitie zat, is een van de lichtpuntjes in die tijd geweest. Op de een of andere manier weet je me te raken en zoveel bewijs je ook nu weer. Het is fijn te lezen dat je deze tijd als ware het een bonus zo kan waarderen. Zoveel geldt voor mij precies hetzelfde. Maar misschien is het daarom ook wel dat onze connectie is zoals hij is.
Groetjes,
Debbie
*Diepe zucht slaakt*. Hoe herkenbaar is dit??? Persoonlijk zijn met/tegen/voor mensen die je helemaal niet kent…waarom? waarom niet? waarom die angst? zijn mensen ooit echt persoonlijk?
Vragen waar ik regelmatig mee worstel als het gaat om online communiceren, delen.
Waarom heb ik ziet maar een heel klein percentage van mijn ‘facebookvrienden’ mijn updates (die ik alleen zichtbaar heb gemaakt voor een kleine groep)? Waarom zou ik wat ik voel, niet delen? Waarom blog ik niet ‘persoonlijker’? Zou het anderen niet helpen om te lezen over mijn innerlijke gevoelsleven?
Het helpt mij in ieder geval heel erg dat jij dat hier wel doet. Het roer moet om, en de dag gaat komen dat ik het ook echt durf…
Net als Elja slaak ik ook een diepe zucht… Ik worstel met hetzelfde, pieker, wik en weeg… En ergens in die afweging verlies ik het deel van mezelf dat zichzelf wil ’tonen’. Ik vind anderen fijner als je de kern ziet, zonder dat men een open boek hoeft te zijn.
Nu nog uitvinden hoe ik dat voor mezelf kan vormgeven…
Wauw…wat schrijf je mooi en treffend!! leuk om je blog zo nu en dan te lezen en tegelijkertijd raar dat jij dat misschien helemaal niet weet. Dus daarom bij deze persoonlijke post een berichtje achterlaten, om te laten weten dat ik je heb gelezen! en die gedachte van de mieren….die heb ik ook zo vaak…..bizar en relativerend, benauwend, en hilarisch…het roept veel op als ik dat ga zitten bedenken, maar vooral: NEEM JEZELF NIET TE SERIEUS zoals je in je andere blog schrijft.
He bedankt voor je verhaal!
Prachtig, Stil van..
Koester je twijfel, het maakt je sterk!
Wow, dank voor je mooie blog en film…
Ik ben blij dat onze wegen tegenwoordig regelmatig kruisen… Heerlijk om ons samen op de diepere lagen te begeven. Wat mij betreft is de inspiratie geheel wederzijds.
Prachtig hoor, ben er echt stil van.
Deze blogpost in de zomer gelezen, en nu weer.
En weer geraakt.
Je pogingen open te zijn, de balans die je daarin zoekt. Bedankt dat we mogen meelezen daarover. Het lijkt het meest eenvoudige.. ‘jezelf zijn’, maar is verdomd veel moeilijker dan het lijkt. Of maak ik het mijzelf moeilijk denk ik dan…
“Just enjoying to be around people and wake up every morning with enthusiasm…” om ademloos naar te kijken en luisteren zo mooi! Maakt dat je uitkijkt naar de volgende laag en dan stopt het…
Je post heeft me in mijn hart en buik geraakt, dank je.
Mooi verhaal. Nooit eerder gelezen volgens mij. Of misschien wel. Ben ik het vergeten. Ik vergeet wel meer. Het is de leeftijd? …
Voor mij zit het er niet in om iedere dag een geweldig gevoel te hebben. Soms is het gewoon minder dan andere dagen. Soms lukt er iets niet. Soms zoek ik naar iets waar ik vol in kan gaan maar vind ik het niet. Zoeken. Kan maanden duren. En dan als ik het vind kan het zomaar zijn dat ik er helemaal vol van ben. Weken achter elkaar. Dan weet ik dat ik dat moet doen. Gedreven.
Er zijn mensen die nooit gedreven zijn. Die het zelfs opgeven om te zoeken naar iets waar ze heel hard voor willen gaan. Dat vind ik triest. Kunnen zij waarschijnlijk ook niets aan doen.
Maar laatst zat ik nog naast iemand in de auto die helemaal zijn vorm gevonden had. Hij is 20 jaar ouder dan ik. Maar toch. Je vorm definitief vinden? Ik vertelde hem dat ik me in Miles Davis herken. Die moest andere richtingen inslaan. Het oude ding was niet langer te pruimen.
Soms vind je iets. Lekker. Maar het zoeken geeft onrust. Het enige dat werkt: beseffen dat het zo werkt. Voor mij is dat het enige.
Uitvinden wat je drijft is misschien voor mij nog wel het belangrijkste winstpuntje met het ouder worden. Er zijn veel dingen die buiten jezelf liggen. Maar wat je drijft, wat je gevoel je biedt, dat zit in jezelf opgesloten en verlangt ernaar om gebruikt te worden.
Ik ben vaak compleet zoekende maar ik weet wel dat er een paar gevoelens zijn waar ik drommels goed naar kan luisteren. En dat doe ik dan ook. En jij ook. KNALLÛH inderdaad!