Voor de camera, achter de camera | wha ever

Als one man band is het improviseren. Fotografen met assistenten hebben het altijd makkelijker, maar zijn zelf natuurlijk weer prijziger dan de man alleen. Assistenten zijn goed te gebruiken als modellen om je licht op een locatie die je niet kent te testen, aan te passen en dus te perfectioneren. Als videofotograaf (hé videofotograaf, dat is wel een fijne nieuwe term, of bestaat ie al?) die alleen werkt stel ik op mezelf scherp en bepaal ik het beeldframe net voor de geïnterviewde binnenkomt.

Met de 5D MarkII filmen heeft mooie voordelen, een groot voordeel en tegelijk grootste kwaliteit is de lenscapaciteit. Ik kan al m’n fotolenzen op de 5D zetten, en ik kan het focuspunt, mijn afstand tot de lens gewoon even opmeten met een rolmaat en dan de focus instellen op bijvoorbeeld 1,5 meter (de maten staan in de focusring)… Zo weet je dus bijna altijd zeker dat je goed zit met je focus.

Voor fotografie heb je natuurlijk genoeg aan een statief en een zelfontspannerfunctie. Dat is de assistent van de one man band. Zoals ik zelf. Het mooie van alleen werken is dat het gewoon lekker is, en dat het je ook in situaties creatief maakt.

Daarom is het voor mij denk ik ook niet zo heel moeilijk (meer) om naar mezelf te kijken en mijn eigen stem te horen. Dat is dagelijks werk. Dit videobloggen is daarmee zo makkelijk om te doen, en leert mezelf ook zoveel… bijvoorbeeld hoe het voelt om de camera op me gericht te hebben, dat moet ik als cameraman zelf hebben gevoeld om me goed in de persoon te kunnen inleven.

Probeer zelf eens te experimenteren met dit soort dingen, videobloggen is echt leuk!

En vooral niet twijfelen aan jezelf (ik praat tegen mezelf inderdaad).