Ik denk dat veel mensen dit herkennen. Je hebt een opdrachtgever, die wil dit, jij denkt ‘dat zou ik anders doen’ maar houd je mond want klant is koning en je voert de opdracht uit, maakt de eerste versie en krijgt als reactie dat de klant het liever anders ziet… zoals jij het oorspronkelijk voor ogen had. Dat heet: vakmanschap. (Nou dat is niet helemaal waar, maar is er wel een onderdeel van.)
Ik heb dit vaak.
Ook deze. Klant brieft dat ze twee video’s willen, een korte vlotte video en een lange versie. Klant krijgt offerte met voorstel om het anders te doen, een korte video van het event, en 4 interviews met prijswinnaars o.i.d. Klant vindt dat oké (komt ook veel voor), of klant blijft bij oorspronkelijke afspraak. Want daar hebben ze het intern lang over gehad. Vervolgens maak ik een korte vlotte versie en een langere versie. Die langere versie is zoals je al vermoed een langere versie van de korte versie. Logisch lijkt me. Maar bij de klant komt dit als verrassing: “Die langere versie is simpelweg een langere versie van de korte versie.” Ik denk dan: ja, dat klopt. En denk meteen: daar gaan we weer. Eindproduct wordt de korte versie en vier interviews met prijswinnaars o.i.d. (die ik voor de korte en lange versie opgenomen had).
Dubbel werk geleverd. Qua duur en wat output betreft. Maar wel voor dezelfde prijs. (Lichte frustratie, but we live.)
En dan is daar de kracht van eigen producties die met bovenstaande mechanieken niets van doen heeft.
Opdrachten die ik mezelf gaf, of opdrachten die ik aanbood gratis te doen zijn wat mij betreft altijd mooier om te doen. En hebben altijd een goed resultaat. You may fail, en dan is er niemand die extra teleurgesteld is omdat het totale budget in rook is opgegaan. Dat geeft lucht en ruimte voor experimenteren en creativiteit.
Het grappige is dat eigen projecten een veelvoud van betaalde opdrachten kan opleveren. Voorbeeld
Chase Jarvis legde dat een keer uit in bovenstaande video met een mooi voorbeeld. Bottomline: NIKE zou hem nooit voor een fotoshoot hebben ingeschakeld als hij dat eigen project niet had gedaan (met eigen geld gefinancierd, met personeel, acteurs, dansers, de hele rattaplan): Ninja’s!
Chase maakte het, publiceerde het online op z’n blog en op Youtube, iemand van NIKE zag het en wilde eenzelfde serie, of specifiek deze fotoreeks gebruiken voor een advertentiecampagne: Logootje van NIKE op de foto en je kunt weer een jaar eten.
Als je kunt laten zien – online vooral – wat je kunt, wat je sterke punt is en wie je als maker en persoon bent, ziet die klant ineens een heel andere mogelijkheid. Voor Chase Jarvis hield dat in dat hij de eigen film Ninja’s met wat aanpassingen kon ‘verkopen’ aan Nike. Daar waar hij anders met z’n eigen verhaal en presentatie voor dat project niet genoeg punten zou scoren. “Ninja’s? Wat heeft dat te maken met Nike?” Kun je het laten zien, wordt het tastbaarder wat de klant kan verwachten.
Nog een voorbeeld, dichter bij huis. Ik maakte een tijd geleden (21 mei 2010) een tweecamera video-interview met Cor Hospes, nog dezelfde avond na publicatie op m’n blog kreeg ik een DM met de vraag of ik 20 van dat soort video’s wilde maken bij een bedrijf. Zwart wit, twee camera’s, fijn licht.
Zo gaan die dingen tegenwoordig.
dat zeg ik. … 😉