Een aantal jaren geleden verbaasde ik me over de typisch traditioneel journalistieke toon van Andrew Keen die met zijn manifest The Cult of the amateur de wereld over reisde om bloggers en ander online gespuis tegen de schenen te schoppen over hun amateurisme, en hoe zij daarmee hun cultuur om zeep zouden helpen. Ik kon niet tegen die negatieve zure toon van ‘m, en toch fascineerde de man mij mateloos, met zijn onorthodoxe boodschap
Een aantal jaren geleden verbaasde ik me over de typisch traditioneel journalistieke toon van Andrew Keen die met zijn manifest The Cult of the amateur de wereld over reisde om bloggers en ander online gespuis tegen de schenen te schoppen over hun amateurisme, en hoe zij daarmee hun cultuur om zeep zouden helpen. Ik kon niet tegen die negatieve zure toon van ‘m, en toch fascineerde de man mij mateloos, met zijn onorthodoxe boodschap.
Keen onderstreept dat internet de authoriteit ondermijnt van personen die na jarenlang ploeteren, onderzoeken en graven iets slash een status hebben opgebouwd. En ergens iets over mogen zeggen vanuit die deskundigheid. De gatekeepers van de cultuur, die ruis weten te filteren, tot de essentie weten te komen en de mensheid in de vaart der volkeren voortstuwt.
In 2008 ben ik met mijn small business gestart. En als ik terugkijk op die overgang naar eigen baas zijn, de beginperiode en de snelle ontwikkeling die ik heb doorgemaakt in die jaren denk ik dat ik mijn amateurstatus heb verlaten en professional geworden ben. Daarmee heeft mijn kijk op de wereld ook langzaam maar zeker een lichte shift gemaakt, en loop ik steeds vaker tegen de waarheid van Andrew Keen aan.
Daar waar ik me bewust was als upcoming beeldmaker dat ik business ging wegkapen bij veel duurdere professionals, merk ik nu dat ik het ‘omslagpunt’ gepasseerd ben, en amateurbeeldmaker met hun digitale camera’s zie als mijn ‘concurrenten’. Ik merkte dat niet zo lang geleden toen een vaste opdrachtgever mij mailde ’toch gekozen te hebben voor bestaande foto’s op Flickr en omwille van het budget toch gebruik ging maken van een fotograaf die gratis foto’s kon aanleveren’. Fok, dacht ik.
Ineens voelde ik waarover ik jaaaaren geleden wel eens had gelezen. Dat professionele fotografen een ander vak gingen kiezen omdat ze door de ontwikkeling van de digitale fotografie geen brood meer konden verdienen, doordat iedereen maar foto’s ging maken, en dat klanten ook met mindere kwaliteit genoegen namen. Toen vond ik dat deze fotografen maar mee moesten gaan met hun tijd, snel hun foto’s om te delen op Flickr moesten zetten en op die manier toch nog een business te maken.
Kortom, het was weer eens tijd om te ontdekken wat mijn meerwaarde ook alweer was. Waar ben ik uniek in? Waar onderscheid ik mij mee?
Na een depressieve januari-maand ben ik daar langzaam maar zeker weer achter gekomen. Dingen die ik niet moet doen, zijn die dingen die anderen al doen. Wat ik ook niet meer moet doen, is me ergeren… want dat zegt meer over mezelf dan over die personen of zaken waarover ik me erger.
Eergisteren, na een gesprek met William van Giessen, grafisch ontwerper van OK-Parking en bij thuiskomst na een gesprek met Monique, kwam ik erachter. DIT moet ik gaan doen. HIER ben ik goed in.
Basjeuh Boerman, wij gaan weer snel praten. 2011 kan wat mij betreft beginnen.
[Bij deze laatste zin open ik mijn linkerarm en kruipt Kiki tegen me aan op de bank.]
Foto: Bas Boerman
Ik ken het probleem maar al te goed, in mijn sector kom je het bijna iedere maand wel een paar keer tegen…
Je stipt hier een wezenlijk probleem aan in mijn ogen.
En hoewel het uiteraard zaak is er niet zuur van te raken en je er niet door te laten ontmoedigen, vervelend blijft het.
de punkers pakten niet gehinderd door enige kennis een instrument op en begonnen te rammen
mijn kwaliteiten zitten hem niet in mijn spullen, maar puur in de manier hoe ik kijk, hoe ik luister en hoe ik vertel. hoe meer ik mij ben, des te beter. mensen die dat niet willen, prima. next. er moet vertrouwen zijn.
in jouw vak, er is zoveel prutswerk. soms mooie beelden, maar geen verhaal, geen ontroering, niets. jouw werk moet over 10 jaar, 20 jaar nog de moeite waard zijn. hap-snap werk, fuk it! heeft geen reet zin, alleen maar iets voor de ander, maar jij gaat er kapot aan.
Herkenbaar. Als prof moet je je tegenwoordig onderscheiden.
Werk maken dat een amateur nooit zal kunnen maken zowel technisch als inhoudelijk. Inhoudelijk wellicht nog wel meer, afhankelijk vd communicatie en marketing doelstellingen van de klant.