Ik kwam er vanavond tijdens #blogpraat op twitter achter dat ik eigenlijk geen enkele blog (meer) volg. Ik krijg wel regelmatig inspiratie van image2media.nl, ter-burg.nl, fontanel.nl en vanderzande.com, maar die zorgen er vooral voor dat ik de blik op mijn eigen blog weer kan verfrissen.
Dan wil ik ook zo’n soort blog. En stoei ik weer met nieuwe vormen. (Om er aan het eind van de avond achter te komen dat ik de avond niet met Monique heb doorgebracht, en ook niets heb geproduceerd of gepubliceerd.)
Waar ik vroegah elke dag wel even op Marketingfacts keek, om een van de vele blogs te noemen die ik struktureel volgde, is er nu gewoon geen moment meer dat ik me geroepen voel om welke blog dan ook te gaan lezen. Ja nieuwsbrieven, als die van Laura Babeliowsky, verslind ik. Maar verder?
En daarmee is er ook geen moment meer dat ik zelf met regelmaat ga schrijven. Is het twitter dat dat met je doet? Vandaag las ik Erno Hannink over iedere dag bloggen, en over de tips voor het succesvol worden van je nieuwsbrief, en ik werd al moe bij de gedachte… Toch wil ik het!
Ik wil zo graag weer publiceren, net als in mijn ‘uitgeversverleden’ bij FZ en High Profile. En ik wil weer een lezerspubliek aan me binden. Belangrijk zijn in het leven van anderen. Voor anderen. Mijn licht laten schijnen. Mijn bestaan online als een prachtige (on)werkelijkheid terugzien, met mooie foto’s, video’s en woorden.
Joep is van tijd tot tijd nogal ‘intens’. (Ik ook.) Foto: vriendin van Bas Boerman.
Maar iedereen, ook ik of juist ik, lijkt bezig te zijn met zijn eigen kleine wereld, het kopen van eten, het opruimen van troep, het in leven houden van geliefden, het genieten van de kleine dingen van het leven en het binnenharken van geld.
Ik neem me vaak voor om opnieuw te beginnen, opnieuw te publiceren, te bloggen, om met struktuur, discipline, planning en thema’s aan de slag te gaan… allemaal woorden die nou net niet in mijn DNA zijn ingebed. En iedere keer kom ik erachter dat het me niet lukt. Dat een online magazine maken niet in je eentje kan, en als je er geen geld mee kunt verdienen het niet eerlijk is – naar je gezin – om daar te lang mee bezig te zijn. Dat een videoblog starten… etc. etc.
(Nee, ook deze blogposting heeft geen struktuur.)
Anyway, vandaag wel donor geworden. Ook doen >>
En nu laat ik me even ontnuchteren door de twittersearch in mijn Tweetdeck KEKMBDD >>
Ik voel met je mee…!
Er was ‘ns een tijd in m’n leven dat ik mezelf steeds afvroeg: wanneer kan ik nu ‘ns gaan doen wat ik echt graag wil?
En dan is ’t eindelijk zover en dan kom je tot de ontdekking dat je zoveel wilt dat het weer op verplicht werken gaat lijken, dat je een agenda moet gaan bijhouden, dat je moet gaan passen en meten om tijd voor Anneke vrij te maken…
Ach Henk-Jan, wij zijn nu eenmaal zo! Accepteren dan maar en gewoon lekker doen wat in je opkomt. Want wie wil er nu achteraf spijt krijgen van dingen die niet zijn gedaan?
René, ik wilde reageren… maar ga nu even Boris voeden boven. Joe.
Het enige dat mij heeft geholpen toen ik met hetzelfde dilemma zat is besluiten weer echt élke dag te bloggen (tekenen in mijn geval). Elke dag heeft geen excuusdagen die weken aanhouden namelijk. Maar goed, een tekening is iets anders dan een tekst of een video…
Thanks, dan ga ik nu nog even snel bloggen. Over de twitterlunch for example.
Heel herkenbaar. Ik heb altijd geblogt voor anderen en nu voor het eerst sinds een paar maanden voor mezelf. Tja, dat vraagt inderdaad discipline… En ook ik ben niet snel tevreden en wil graag opnieuw beginnen. Toch maar weer aan de bak? Want het is toch wel heel leuk he bloggen?
Maar moet je al die dingen die je buiten het bloggen om doet ook echt doen?
En wie zegt dat het niet volgen van websites en nieuwsbrieven een slecht iets is?
Gewoon je eigen weg bewandelen.
En belangrijk voor anderen ben je volgens mij allang.