Ik heb vorig jaar bijzondere momenten meegemaakt, op professioneel vlak.
Ik werd gevraagd een mooie man te fotograferen. Een mooie jonge Italiaanse man van 35 jaar, die drie dagen daarvoor in een bad op een vrijdagavond aan een hartstilstand was overleden. Ik fotografeerde Giorgio in zijn gekoelde kamer op een snikhete maandagmiddag.
Ik werd ook gevraagd om drie dagen later zijn begrafenis te fotograferen. Als een echte professional liep ik doorweekt van de regen foto’s te maken van een lange stoet. Als een echte professional stond ik even later jankend op Coldplay’s Yellow met m’n camera tegen m’n neus foto’s te maken van de kist. Een kist met een koptelefoon.
Volg Sandra’s blog, met prachtige, vaak aangrijpende verhalen >>
Hoe verdriet en beeld maken samen kunnen gaan, hoe ze samen zoveel verbindingen kunnen leggen. Mooi.