Ik kreeg een DM: ‘Ken je deze? oneminutewonder.tv’
Ik kende het (sinds de start, vond het praaaachtig, maar kwam er na een serie van twintig video’s achter dat het wel heel erg hetzelfde is, want format) en DM’de iets te snel terug: ‘Ik vond het ooit mooi, maar vind het nu saai’.
Ik begeef me op glad ijs, maar als het gaat om verhalen vertellen, zit One Minute Wonder in de categorie: mooi gefilmd, mooie, creatieve, zelfstandige mensen over inspiratie, creativiteit en succes. Kortom, de categorie: everybody loves it.
Alleen: het raakt me niet.
Een video kan heel erg mooi zijn, prachtige technieken en beelden laten zien, maar als het me niet raakt ben ik het snel vergeten. Hoewel de mensen in de video’s inspirerend zijn, zit er weinig verrassing in en vind ik het daarom al snel saai. Het is zo overduidelijk een format en dat stoort me ook – rug lopend filmen, handen, voeten, einde focus.
Nu kom ik via het boek Bloggen als een pro van Elja Daae op een andere mooie site terecht: Invisible People. Een site met video’s. Video’s die kwetsbaarheid, levenspijn en domme pech laten zien. Eenvoudig gemaakt, een pratend hoofd in beeld, met een aangrijpend verhaal.
En het raakt me door en door.
Daar zit het verschil. Het is script versus echtheid. Wat mij raakt, wat indruk op me maakt, blijft bij me en zet me in beweging.
https://www.youtube.com/watch?v=8EdoY7IdqFI
