De doorgewinterde professionele Sony fotograaf verklaart me voor gek, ik weet het, maar ik was er wel klaar mee.
De Sony FE 70-200mm 2.8 G Master, het vlaggenschip van de telefoto zoomlenzen van Sony, heb ik gisteren ingeleverd bij Cameratools… Cameranu in Apeldoorn. En m’n Sony Zeiss 16-35mm F4, briljante lens, trouwens ook.
Waarom en waarvoor?
Omdat er een beter alternatief is. Sinds gisteren. Beter in de zin van scherpte, maar vooral door… het gewicht. De GMaster is twee keer zo zwaar als degene waarvoor ik ‘m ingeruild heb. En ook veul groter.
En ik ben steeds compacter aan het fotograferen, sinds dat ik in het systeemcamera ecosysteem zit.
En voor welke lens heb ik ‘m ingeruild? Inderdaad, de fonkelnieuwe Tamron 70-180mm 2.8. Gisteren kwam ie binnen, en ik zat er al wat weken op te azen. Jammer, geen stabilisatie in deze lens, maar daardoor is ie wel weer veel lichter, en die stabilisatie kan in Final Cut Pro worden toegediend. Gebrek aan Optical Steady Shot is voor fotografie geen issue, want door z’n gewicht is ie veel stabieler te houden, en de GMaster gebruikte ik ook alleen nog maar met een monopod eronder, dat kan bij deze natuurlijk ook als dat toch nodig is (in het donker). Op een tripod zet je sowieso je IS uit bij fotografie.
De filterdoorsnede van deze lens is 67mm, zelfde als van de Tamron 17-28mm 2.8 die ik voor de Sony Zeiss tank terugkreeg. En ook de Tamron 28-75mm F2.8 heeft een 67mm doorsnede. M’n 24mm 1.4 en de 85mm 1.4 ook. Allemaal 67mm, Dat scheelt dus weer filters kopen. Dikke duim in de lucht.
Mooi geschreven en is het niet zo dat de body de 5-assige stabilisatie heeft?
Precies. Dus dat zit eigenlijk allemaal wel goed. 🙂